(ΙΧ) ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

Οι άνθρωποι σκέφτονται με το «εγώ» τους με την ατομικότητα τους. «Μακάρι να πάνε όλα καλά. Μακάρι να μην καταστραφεί η γη. Ευτυχώς που είμαστε καλά. Θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι και χειρότερα.»
Σκεφτόμαστε ως άνθρωποι με όρους πολλαπλασιασμού, διαιώνισης και αυτοσυντήρησης. Αυτή είναι μια κοντόφθαλμη λογική και πρακτική. Πάνω σε αυτήν την λογική έχουμε χτίσει αυτόν τον πολιτισμό της κυριαρχίας και της κανονικότητας. Οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να επιβεβαιώνονται από την ποσότητα γιατί δεν έχουν ενότητα μέσα τους και κυριαρχούνται από την απομόνωση.
Έχει καμία σημασία για το σύμπαν αν υπάρχουν ένας ή δισεκατομμύρια άνθρωποι; Μόνο για το «εγώ» μας έχει σημασία. Και δεν έχει σημασία γιατί όλοι οι Άνθρωποι Αληθινά είμαστε Ίδιοι. Και όχι μόνο αυτό. Όλοι και όλα προέρχονται από την Ίδια Ιερή Ενέργεια. Είμαστε οι Εκφράσεις της.
Όλοι και όλα έχουμε/έχουν την ίδια ζωή, την ίδια ύπαρξη, την ίδια ενέργεια. Αυτό τι σημαίνει; Σημαίνει ότι ζωή και θάνατος είναι απόλυτα συνδεδεμένα. Όπως η ζωή εκδηλώνεται στον άνθρωπο ακριβώς έτσι εκδηλώνεται και σε ένα ζώο ή φυτό. Η Ζωή είναι μία Τυχαία Συνέχεια. Έτσι όλοι οι άνθρωποι αν και έχουμε διαφορετικές προσωπικότητες, διαφορετικούς χαρακτήρες έχουμε ακριβώς την ίδια αίσθησης ότι υπάρχουμε. Έχουμε την ίδια Συνείδηση της ύπαρξης μας.
Αν και φαινομενικά το κάθε ον νιώθει ξεχωριστό από το άλλο αφού έχει δική του υλική υπόσταση στην πραγματικότητα δεν είναι. Έτσι, μια συνείδηση χάνεται με τον σωματικό θάνατο και μια συνείδηση ενσαρκώνεται με την γέννηση. Τίποτα δεν χάνεται. Απολύτως τίποτα.  

(VIII) Η ΖΩΗ ΩΣ ΑΝΑΛΛΟΙΩΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Είναι πολλοί οι άνθρωποι που σκέφτονται ότι πρέπει να γίνουν θυσία για τα παιδιά τους. Άλλωστε ποιος δεν θέλει το καλύτερο για τα παιδιά του. Μόνο που πολλοί γονείς έχουν διαστρεβλωμένη την αντίληψη τους περί του «καλύτερου» για τα παιδιά τους.
Βλέπετε οι γονείς των γονιών θυσιάστηκαν για τα παιδιά τους αλλά παρέμειναν δυστυχισμένοι και αυτοί και τα παιδιά τους. Και τώρα τα παιδιά τους θέλουν να γίνουν θυσία για τα δικά τους παιδιά. Είναι τραγελαφικό.
Είτε σκέφτεστε ότι με το να θυσιάζεστε για τα παιδιά σας αυτά θα γίνουν καλύτερα από εσάς, είτε σκέφτεστε ότι απλά θα γίνουν πιστά ή καλύτερα αντίγραφα σας, στην πραγματικότητα τον εγωισμό σας προβάλλετε σε αυτά.
Επειδή φοβάστε τον θάνατο και γνωρίζετε ότι κάποια μέρα θα πεθάνετε λυπάστε τον εαυτό σας και αυτήν την φυγοπονία σας συνειδητά ή ασυνείδητα την εισπράττουν τα παιδιά σας όπως και εσείς την εισπράξατε από τους δικούς σας γονείς.
Από την παιδική κιόλας ηλικία είναι εφικτό να «προβλέψουμε» τον σχηματισμό σχεδόν όλου του δυναμικού πεδίου της αύρας που θα εκδηλώσει ο μελλοντικός ενήλικος(;)
Νομίζουμε ότι είμαστε τυχεροί που ζούμε. Μας αρέσει να περνάμε καλά. Επιθυμούμε διαφορετικά/παρόμοια πράγματα ανάλογα την περιορισμένη ιδιοσυγκρασία μας.
Έτσι δεν διεισδύουμε στην μεγάλη ιερότητα της ζωής. Δεν αξιολογούμε την ζωή ως ένα σύμπλεγμα φαινομένων πάνω στον κοσμικό καμβά πέρα από την ζωή και τον θάνατο, αλλά αξιολογούμε μόνο τα ζωντανά φαινόμενα.
Η ζωή είναι Αναλλοίωτη. Πάντα. Είναι λοιπόν σημαντικό να κατανοήσουμε ότι όλοι μας είμαστε υπεύθυνοι τόσο για τον πιο κοντινό μας συγγενή, όσο και για τον πιο μακρινό μας άγνωστο.
Είναι επίσης σημαντικό να κατανοήσουμε όλοι ότι κάθε προσωπική πτώση ή αποτυχία είναι αποτυχία της ανθρωπότητας. Ο περιορισμένος νους αδυνατεί να το αποδεχτεί αυτό καθώς υφαρπάζεται από «εξωτερικά αντικείμενα» ανάλογα την ιδιοσυγκρασική του απόκλιση και το πρόσκαιρο ή άμεσο συμφέρον του.
Είναι εξαιρετικά σημαντικό να κατανοήσουμε όλοι ότι είμαστε υπεύθυνοι και για τις ατομικές ή συλλογικές επιτυχίες μας. Είναι αυτές που μας ανοίγουν τον δρόμο για την μετουσίωση των ψυχολογικών και πνευματικών μας προβλημάτων.
Όσο και αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, είμαστε διασυνδεδεμένοι όχι μόνο μεταξύ μας, αλλά και με οτιδήποτε κινείται, αναπνέει ή δονείται σε αυτόν τον πλανήτη. Η υγιής ανθρώπινη ομαδικότητα είναι ο καταλύτης για μια λαμπρότερη κοινωνία ανθρώπων, αλλά και για την περα-ανθρώπινη ομαδικότητα κάθε ζώντος και υπαρξιακού οργανισμού που έχει να κάνει με την λειτουργικότητα του σπιτιού μας που ακούει στο όνομα γη.
Όπως η κάθε ξεχωριστή μας στέγη έχει μια πόρτα εισόδου/εξόδου, είναι μείζονος σημασίας να καταλάβουμε πιο εκτεταμένα ότι αντίστοιχα η γη μας δεν είναι το μοναδικό λίκνο της ζωής του διαστήματος ούτε ένας μόνιμος με κεκλεισμένες θύρες σαν φυλακή τόπος. Αλλά αντιθέτως, μοιάζει περισσότερο με έναν πομποδέκτη ψυχών, ενεργειών και ακτίνων.

Είναι απόλυτα στο χέρι μας είναι αν θα μετατρέψουμε αυτόν τον πλανήτη σε τόπο ευδοκίμησης και ευημερίας ή σε ζωντανή κόλαση.  

(VII) ΖΩΗ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ

Οι άνθρωποι έχουμε την τάση να ασχολούμαστε με τις υποθέσεις των άλλων. Ζούμε σε ένα κόσμο ευπρέπειας. «Για να διατηρήσω την ευπρέπεια μου πρέπει να με απασχολεί το δικό σου φαίνεσθαι. Δεν με απασχολεί στην πραγματικότητα η αισθητική, που έχει να κάνει με την ποιότητα του ανθρώπου (με αποτέλεσμα να υποβαθμίζω την ποιότητα του ανθρώπου), αλλά με ενδιαφέρει αν το αποτέλεσμα από αυτό που βλέπω και εισπράττω πληρεί τις συγκεκριμένες προδιαγραφές που έχω θέσει. Γιατί τις έχω θέσει; Γιατί προφανώς δεν θέλω να σχετίζομαι και πολύ με τους ανθρώπους. Μ' αρέσει μέσα από την ασφάλεια του απρόσωπου να επιβεβαιώνω τις δικές μου πεποιθήσεις».
Αυτό φυσικά έχει αντίκτυπο και στην άλλη πλευρά. Βλέπουμε δηλαδή ανθρώπους να απορρίπτονται, να απομονώνονται, να στιγματίζονται, να καταπιέζονται και εύλογα να ξεσπούν. Έτσι, η ζωή γίνεται μια μάχη επιβίωσης, μια μάχη μεταξύ αντίπαλων στρατοπέδων. Ολόκληρο το οικοδόμημα του πολιτισμού στηρίζεται ακριβώς σε αυτήν την αρχή που λέει ότι η ζωή είναι μια μάχη, πρέπει να παλέψεις για να επιβιώσεις, να λες ψέματα ή να είσαι τίμιος.
Αλήθεια, αντί να μιλάμε αόριστα, έχουμε σκεφτεί ποιοι είναι αυτοί που έχουν κάνει την ζωή δύσκολη; είναι κάποιος αόρατος εχθρός; είναι κάποιο έθνος; είναι κάποια ομάδα ανθρώπων; είναι κάποια φυλή; είναι οι εξωγήινοι; «Μήπως φταίω και 'γω κάπου»; Και γιατί θα πρέπει η ζωή να είναι δύσκολη; Η ζωή είναι δύσκολη γιατί στηρίζεται σε μια ψευτοηθική που έχει βιολογικές-διανοητικές καταβολές αυτοσυντήρησης. Η μονομερής πραγμάτωση αυτής της νοοτροπίας μας λέει ότι ο δυνατότερος επιβιώνει. Βεβαίως αυτό μπορεί να βρίσκει αντιστοίχιση στο ζωικό βασίλειο αλλά ούτε κατά διάνοια δεν μπορεί να αποδωθεί το ίδιο άλλοθι και στον άνθρωπο. Σε ότι αφορά τους ανθρώπους ο πονηρότερος προσπαθεί να επιβληθεί έναντι των άλλων.
Ξεχνούμε όμως ότι αυτό που μας ενώνει είναι η ίδια η ζωή. Και όλοι οι άνθρωποι έχουν απολύτως την ίδια ποιότητα ζωής μέσα τους. Μπορεί να διακρίνουμε, να κατανοούμε, και να αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά. Μπορεί να μισούμε ή να αγαπάμε. Αλλά όλοι έχουμε το ίδιο αίμα και πάνω απ' όλα την ίδια ψυχή. Εκτός και αν ο θεός με το λευκό του γένι εμφανιστεί σε κάποιον από ψηλά και τον χρίσει με την ιδιότητα να κρίνει ποιος είναι ανώτερος και ποιος είναι κατώτερος, ποιος είναι περισσότερο ή λιγότερο αποδεκτός (αστεία πράγματα). Ο άνθρωπος δεν έχει κανένα δικαίωμα να περιορίζει το άνθρωπο. Και αυτός ο περιορισμός είναι που γεννά τη άγνοια, την διχόνοια και την δυστυχία.
Ότι συγκρούεται με τις πεποιθήσεις σου είναι φόβος. Η αναζήτηση «προσοχής» είναι φόβος. Η επιβολή προσοχής είναι φόβος. Η ζωή δεν φοβάται, δεν συγκρούεται. «Αν νοιάζεσαι για το τι κάνω εγώ στην προσωπική μου ζωή, αν αυτό είναι το μείζον, τότε προσπαθείς να με χειριστείς». Γιατί μας χωρίζει και μας προσδιορίζει το τι κάνουν οι άλλοι; Γιατί επικεντρωνόμαστε σε αυτά που εμείς αντιλαμβανόμαστε ως κακό παράδειγμα και εθελοτυφλούμε σε αυτά που ενώνουν, στο πως θα κάνουμε καλύτερη την ζωή μας; Γιατί αναπολούμε τόσο πολύ την παράδοση και την «σκουριά»;
Αντί, να Γνωρίσουμε ο ένας τον άλλον.  

(VI) ΚΑΡΜΑ ΚΑΙ ΕΛΞΗ

Κάρμα, αλλιώς ο νόμος της αιτίας και του αποτελέσματος.
Όταν δημιουργούμε μια σκέψη ή όταν επιτελούμε μια πράξη αυτό έχει ένα ορισμένο αποτέλεσμα και είτε εκδηλώνεται έμμεσα σε βάθος χρόνου, είτε άμεσα. Βέβαια, το έμμεσο και το άμεσο για να είμαστε ακριβείς είναι ανθρώπινες αντιλήψεις που μας βοηθούν τελικά να συνειδητοποιήσουμε ότι όλα δρουν συμπληρωματικά και άχρονα. Είναι ο ανθρώπινος νους που τα βλέπει διαιρεμένα. Έτσι, μπορεί μία ενέργεια μας να έχει πολύ μικρή ισχύ και να χαθεί και έτσι να μην προλάβει να υλοποιηθεί και να λάβει την προσοχή μας. Κάπως έτσι λειτουργούν οι φαντασιώσεις ή οι ονειροπολήσεις μας και ουσιαστικά μας κάνουν να δραπετεύουμε ασυνείδητα από την πραγματικότητα. Είναι χαμένος χρόνος.
Κάθε άνθρωπος εκπέμπει ενέργεια σε μια ορισμένη συχνότητα προς τα έξω. Μπορούμε να διακρίνουμε αν κανείς είναι λυπημένος ή χαρούμενος από τον τρόπο που μιλάει, από τις εκφράσεις του ή μπορούμε να εντοπίσουμε στο πρόσωπο του ενδεχομένως τα ψυχολογικά ίχνη που έχουν αφήσει πάνω του τα χρόνια του παρελθόντος ή τα παιδικά του χρόνια. Πολλοί άνθρωποι φοβούνται να αποκαλυφθούν, να φανερωθούν στον κόσμο και έτσι επικοινωνούν μέσα από τα προσωπεία τους. Είναι συγκαταβατικοί και ανειλικρινείς γιατί είναι και ο κόσμος έτσι. Βλέπουμε, λοιπόν, πως μια συγκεκριμένη στάση φέρνει μια ολόκληρη αλληλουχία πανομοιότυπων αποτελεσμάτων.
Τώρα, μπορεί κανείς να εκπέμπει σε υψηλότερη συναισθηματική συχνότητα και να νιώθει δυνατός/η ή να εκπέμπει σε χαμηλότερη συχνότητα. Η συναισθηματική εκπομπή δεν συνεπάγεται ότι συμβαδίζει πάντοτε με την νοητική εκπομπή. Έτσι, ενώ βλέπουμε κάποιον να είναι ικανός να διαχειριστεί εξωτερικά την ενέργεια του σε ικανοποιητικό βαθμό μπορεί στο συγκεκριμένο χρονικό μομέντουμ να μην έχει τις ίδιες δυνατότητες με κάποιον που δεν εκδηλώνει την ικανότητα του όσο ο ίδιος θα ήθελε. Δεν εκδηλώνει την ικανότητα του γιατί έλκει και υλοποιεί τις δυνατότητες του σαν ένα εργοστάσιο που αυξάνει σε μέγεθος και ποιότητα αλλά ακόμα δεν έχει καταφέρει να διοχετεύσει τα προϊόντα του στην αγορά και σκορπάει φήμες. Λέμε ότι οι κραδασμοί του είναι ισχυροί. Βεβαίως η δυνατότητα να εκπέμπουμε συνειδητά την ενέργεια μας σε υψηλά επίπεδα είναι προαποφασισμένα κεκτημένο όλων μας χωρίς καμία εξαίρεση.
Αν, λοιπόν, εκπέμπουμε χαμηλά θα προσελκύσουμε και ανάλογες καταστάσεις στις οποίες θα πρέπει να βάλουμε τα δυνατά μας για να τις διαχειριστούμε, γιατί αναγνωρίζουμε ότι είμαστε καλύτεροι από αυτό που μας συμβαίνει, ωστόσο δεν θεωρούμε ότι αξίζουμε κάτι καλύτερο και επαναπαυόμαστε. Ο λόγος που δεν επιθυμούμε την αλλαγή μπορεί να προέρχεται από το γεγονός ότι υπερεκτιμάμε τον εαυτό μας γιατί δεν υποφέρουμε τον εαυτό μας. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι λειτουργούμε μέσα από όψεις και αυτές τις όψεις τις ονομάζουμε εαυτούς. Με άλλα λόγια, η αντίδραση μας στον πόνο φέρνει πόνο γιατί προφανώς μας αρέσει να πονάμε καλώς ή κακώς. Μπορούμε να χωρίσουμε τον πόνο σε ασυνείδητο/μη πόνο και σε συνειδητό. Πάντοτε φυσικά χρησιμοποιούμε τεχνάσματα για να κουκουλώνουμε τον πόνο.
Λοιπόν, εδώ δεν μιλάμε απλά για σκέψεις ή πράξεις αλλά μιλάμε για ολόκληρα οικοδομήματα νοητικοσυναισθηματικών προτύπων, είτε είναι θετικά είτε είναι αρνητικά, πολύ καλά εδραιωμένα μέσα μας. Όταν αποφεύγουμε ή ενδίδουμε σε κάτι που είναι το ίδιο πράγμα εφόσον μιλάμε για έννοιες με κοινό σημείο αναφοράς έχουμε κυριολεκτικά όλα τα υλικά που το συγκρατούν ή το θρέφουν. Αντίστοιχα, όταν αφηνόμαστε ή ξεμπλοκάρουμε, έλκουμε όλες τις δυνατότητες που περιβάλλουν μία συγκεκριμένη θετική ενέργεια/αποτύπωμα. Και τότε είμαστε σε θέση να ξεδιπλώσουμε τα χαρίσματα μας.
Τέλος, ας επικεντρωθούμε σε δύο σημεία. Λέγεται πως ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό. Τι σημαίνει αυτό; Ακόμα και αν επιλέγουμε τον δύσκολο επώδυνο δρόμο μέσα στην άγνοια μας, δεν είμαστε στην πραγματικότητα τόσο «τυφλοί» όσο νομίζουμε. Στην πραγματικότητα όποιον δρόμο και αν έχουμε επιλέξει στη ζωή μας, όποιες και αν είναι οι «κακοτυχίες» ή οι «πτώσεις» μας, δεν είναι τυχαίες και για έναν λόγο τις έχουμε επιλέξει. Και αυτός ο λόγος είναι για να μάθουμε. Μαθαίνουμε μέσα από τον πόνο επεκτείνοντας την αντίληψη μας. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει ανθρώπους να λένε ότι χάρη στα προβλήματα και τις αδυναμίες τους βγήκαν δυνατότεροι και καλύτεροι άνθρωποι. Είναι σημαντικό να έχουμε επίγνωση της βελτίωσης μας. Βελτίωση δεν σημαίνει απλά υλική βελτίωση αλλά και μεταβατική ροή σε μία κατάσταση. Σε κάθε μας μεταβατικό στάδιο επιλέγουμε να μην πονάμε αλλά και επιλέγουμε να πονάμε για να μην πονάμε. Όταν, λοιπόν, αναφερόμαστε στο κάρμα δεν μιλάμε για κάποιου είδους θεϊκή τιμωρία, διότι η έννοια της υπερφυσικής τιμωρίας κρύβει ενοχικά συμπλέγματα και φόβο στιγματισμού. Αλλά μιλάμε για τον δρόμο που εμείς επιλέγουμε (συνειδητά ή ασυνείδητα) προς τον αναπόφευκτο προορισμό μας που είναι η συνάντησή μας με τον Εαυτό (μας). Τι πραγματικά επιζητά η ψυχή μας;
Πώς, όμως, μπορούμε να είμαστε σίγουροι για το τι θέλουμε κάθε φορά; Η απάντηση είναι απλή: δεν μπορούμε. Διότι αν εκ των προτέρων μπορούσαμε, θα ήμασταν τόσο περιορισμένοι, οι επιλογές μας θα ήταν τόσο περιορισμένες που δεν θα βλέπαμε πέρα από την «μύτη» μας. Πολύ απλά δεν θα υπήρχαν περιθώρια εξέλιξης δηλαδή επέκτασης της αντίληψής μας και παντού θα κυριαρχούσε ο υλισμός. Κάτι ανάλογο «έπαθαν» και τα μυρμήγκια, «κόλλησαν» αλλά αυτό ίσως παραπέμπει σε ένα άλλο θέμα. Στα «κενά» σημεία που εκδηλώνουμε αδυναμίες στις ζωές μας προκύπτουν κάποιες εξωτερικές εργασίες ή υποχρεώσεις που καλούμαστε να βγάλουμε εις πέρας. Είναι ένα μέρος των ψυχικών υποπροϊόντων μας που απλά συμβαίνει.

(V) Ο ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Αυτό που ξεχωρίζει τον άνθρωπο από κάθε άλλη μορφή ύπαρξης είναι το γεγονός ότι ο άνθρωπος σκέφτεται. Το γεγονός αυτό από μόνο του δεν μας λέει πολλά πράγματα. Είναι για παράδειγμα γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι με διαφορετικό χρώμα και διαφορετικά χαρακτηριστικά προσώπου. Αυτό όμως από μόνο του δεν μας λέει τίποτα. Δεν μας λέει κάτι σχετικά με την διασύνδεση τους, ούτε μας λέει κάτι για την διασύνδεση μεταξύ των ανθρώπων. Το σκέπτεσθαι είναι ένα γεγονός και αν θέλουμε να «εμβαθύνουμε» σε αυτό το γεγονός θα πρέπει να αναρωτηθούμε ποια είναι η αιτία του γεγονότος. Και η αιτία είναι η Σκέψη. Η Σκέψη χρησιμοποιεί το σκέπτεσθαι και είναι αυτή που μας χαρίζει τους τρόπους να σκεπτόμαστε. Η Σκέψη είναι πάντα μα πάντα καθαρή. Ο άνθρωπος είναι που σπαταλά την Σκέψη, την ενέργεια του, αφού νομίζει πως μόνο η σκέψη υπάρχει. Ασυνείδητα προσπαθεί να προσεγγίσει την Σκέψη. Ο άνθρωπος χρησιμοποιεί διασπασμένα την Σκέψη, είτε γιατί δίνει πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα στην εκπλήρωση και διαφύλαξη των αναγκών του, είτε γιατί δίνει πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα στην πνευματική του εξέλιξη. Ο άνθρωπος είναι τόσο δέσμιος του πόνου του όσο και δέσμιος του μη πόνου του.
Αν κανείς συλλογιστεί όλη την ιστορική και προϊστορική διαδρομή του ανθρώπου από τα σπήλαια έως αυτό που ονομάζουμε σήμερα πολιτισμένο κόσμο αντιλαμβάνεται, δύσκολα ωστόσο, ότι υπάρχει μια κλιμακούμενη εξέλιξη αναζήτησης για κάτι που τον ξεπερνά. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να απαρνηθεί την θειότητα. Σε ένα πρώτο επίπεδο διαπιστώνει κανείς την εξέλιξη της ευπρέπειας.
Όπως δηλαδή συμβαίνει και στην φύση ο μιμητής άνθρωπος καμουφλάρεται μέσα από την γραμμική υλιστική εξέλιξη. Έτσι η ομορφιά αναλώνεται στον βωμό της ευπρέπειας και κατ' επέκταση της ασφάλειας και ομογενοποίησης. Ο άνθρωπος καθίσταται πέρα ως πέρα προβλέψιμος πράγμα σημαντικό για την ανάδειξη της διαφορετικότητας και των ταλέντων του. Μέσα από τις αντιφάσεις του ο άνθρωπος μαθαίνει να επιβιώνει για εγωιστικούς ή ομαδικούς σκοπούς. Σε ένα δεύτερο επίπεδο διαπιστώνει κανείς το πλησίασμα σε κάτι που αγνοεί ο άνθρωπος που ασχολείται με τα τετριμμένα και τα δεδομένα. Και αυτό είναι το πλησίασμα στον Εαυτό. Σε ένα τρίτο επίπεδο διαπιστώνει κανείς ότι ο άνθρωπος προσπαθεί συνειδητά να προσεγγίσει τον Εαυτό. Σε ένα τέταρτο επίπεδο τον προσεγγίζει. Αυτό μας το βεβαιώνουν οι απόηχοι του παρελθόντος αλλά και του παρόντος.
Ο άνθρωπος κουβαλάει στους ώμους του ένα απίστευτο βάρος που δεν είναι άλλο από το δέντρο της γνώσης. Το δέντρο της γνώσης συμβολίζει την εξελικτική πορεία του ανθρώπου που είναι και το πραγματικό πεπρωμένο του και αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει (και όχι ασφαλώς να υπερέχει) και να ενώνεται με όλες τις μορφές ζωής. Το πεπρωμένο είναι η εκδήλωση της ταπεινότητας του ανθρώπου σε κάτι που βρίσκεται «πάνω» από το κεφάλι του.
Είναι σημαντικό να επισημανθεί ότι η ένωση με την θειότητα δεν λαμβάνει χώρα ξέχωρα ή έξω από τον φυσικό κόσμο αλλά ούτε και εξαρτάται από αυτόν. Η θειότητα «ξεγυμνώνεται» μέσα από τις δημιουργίες της και μας προσκαλεί να ενωθούμε μαζί της.

(IV) ΕΠΑΡΣΗ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗ

Ταπεινοφροσύνη δεν είναι μόνο να αφήνουμε τον άλλον να ολοκληρώνει την πρόταση του, ούτε να βοηθάμε τους ασθενέστερους. Έπαρση και ταπεινοφροσύνη είναι ουσιαστικά οι δύο όψεις του ίδιου «νομίσματος».
Έπαρση έχουμε όταν προβάλλουμε υπέρμετρα τον εαυτό μας μέσα στην σκέψη μας αλλά και στην πράξη. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει βιασύνη και άγχος για να αποδείξουμε στους άλλους ποιοι είμαστε. Και συνήθως πιστεύουμε ότι είμαστε καλύτεροι από τους άλλους.
Έτσι, αντί να εστιάζουμε στο γεγονός ότι αξίζουμε, προσπαθούμε να πείσουμε τους άλλους ότι αξίζουμε, γιατί στην πραγματικότητα έχουμε χαμηλή αυτοεκτίμηση. Αυτή είναι και η ρίζα του «πνευματικού εγωισμού». Ο πνευματικός εγωισμός απευαισθητοποιεί και σταδιακά αναιρεί το δικαίωμα και την πρόσβαση μας στην ενδοσκόπηση. Ζώντας στα σύννεφα πιανόμαστε από το δικό μας ξεχωριστό σύννεφο.
Με το να προβάλλουμε ακατάσχετα τον εαυτό μας όχι μόνο κουράζουμε τους άλλους αλλά χάνουμε και την εκτίμηση των άλλων. Η αντίληψη μας, περιορισμένη πλέον αποσκοπεί μονοδιάστατα στην καταξίωση και ανέλιξη, αν αποσκοπεί ακόμα και αυτό.
Ο άνθρωπος που καθοδηγείται από την υπερηφάνεια του γίνεται το κέντρο του κόσμου – οι άλλοι είναι απλά ανθρωπάκια και η εξέλιξη του καθίσταται απόλυτα γραμμική.
Ο άνθρωπος καταπιέζει τις δυνατότητες του και ζει με την δύναμη του σώματος του. Ζει με αυτοσκοπούς.
«Ρουφάμε» την ενέργεια από τους άλλους για να νιώσουμε δάνεια αυτοεκτίμηση. Η πραγματική αυτοεκτίμηση δεν «φωνάζει», δεν καταπιέζεται αλλά μοιράζεται. Είναι η σκέψη του φόβου της έκθεσης που δημιουργεί την χαμηλή αυτοπεποίθηση και την δυσκολία στην έκφραση. Αυτό συμβαίνει λόγω έλλειψης επικοινωνίας.
Έτσι, καταναγκαστικά, οδηγούμαστε σε μια απομίμηση ταπεινοφροσύνης.
Είναι θέμα του καθενός μας πως αντιλαμβάνεται την έπαρση και την ταπεινοφροσύνη.
Δεν υπάρχει καλή ή κακή εξωτερίκευση αλλά όλα έχουν να κάνουν με το πως εμείς, συνειδητά πλέον, νιώθουμε καλά μέσα μας. Και νιώθουμε καλά μέσα μας όταν επιθυμούμε να εξωτερικεύουμε καλύτερα αυτό που επιθυμούμε να εξωτερικεύσουμε – να διαστέλλουμε και να συστέλλουμε κατάλληλα την ενέργεια μας.
Τελικά η αληθινή ταπεινοφροσύνη προέρχεται από διορατικότητα και έχει πλάνο. Δεν διέπεται από «κανόνες».  

(II) ΕΞΕΛΙΞΗ Ή ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ;

Κατ' αρχάς αυτή η ερώτηση δεν έχει κανένα ουσιαστικό αντίκτυπο σε εμάς τους ανθρώπους και μάλιστα είναι τελείως άνευ νοήματος. Θα αναδείξω το γιατί.
Η Δημιουργία δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο νόμος της ύλης που εκπορεύεται από το πνεύμα. Είναι ο νόμος της ύλης του πνεύματος. Αλλιώς, είναι ο νόμος της ενέργειας. Το ερώτημα: ποιος κερδίζει; η ύλη ή το πνεύμα; η ύπαρξη ή η ανυπαρξία; είναι τελείως άτοπο. Είναι η ύλη κακή; είναι το πνεύμα που εκπορεύεται από την ύλη κακό; Είναι η δημιουργία που εκπορεύεται από το Αδημιούργητο, το Άκτιστο, κακή; Είναι προφανές πως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Είναι η ενέργεια με την οποία συγκρούονται δύο πλανήτες διαβολική ή αγγελική; Ας το αφήσουμε μετέωρο...
Ας βάλουμε μια τάξη. Τι είναι ύλη; Ύλη είναι το σώμα μας. Ύλη είναι μια πέτρα. Ύλη είναι ένα αστέρι. Τα πάντα, όλη η δημιουργία, από όπου και αν προέρχεται είναι ύλη. Το να ισχυρίζεται λοιπόν κανείς ότι ο άνθρωπος (γιατί το δίλημμα είναι καθαρά ανθρωποκεντρικό) είναι μια διαφορετικού είδους ύλη ή μια διαφορετικού είδους δημιουργία είναι παντελώς ανόητο. Θα πρέπει λοιπόν να ισχύουν διαφορετικοί νόμοι για τον άνθρωπο και διαφορετικοί για όλα τα υπόλοιπα όντα, λες και ο άνθρωπος δεν αποτελεί γέννημα της γης, λες και η γη δεν αποτελεί γέννημα της ίδιας ενέργειας με του ανθρώπου.
Το πνεύμα λοιπόν μετουσιώνεται «τυχαία» σε αστέρι, γη, πέτρα, σάρκα. Όταν μετουσιώνεται σε σάρκα αρχίζει σιγά σιγά να διαφοροποιείται και να αποκτάει επίγνωση της νοημοσύνης του που είναι και η ουσία της συνειδητότητας ή και της συνείδησης ανάλογα. Έχουμε λοιπόν μια «τυχαία» εκδήλωση του πνεύματος προς τα κάτω που ακολουθείται από μια «τυχαία» εκδήλωση προς τα πάνω. Που είναι το καλό και που είναι το κακό;
Τώρα, αυτήν την διαφοροποίηση μπορούμε να την αποκαλέσουμε εξέλιξη. Εξέλιξη δηλαδή είναι η άλλη πλευρά της δημιουργίας. Και αυτό φυσικά δεν ισχύει μόνο για τον άνθρωπο αλλά για τα πάντα. Όλη η δημιουργία είναι σε διαρκή εξέλιξη. Με την εξέλιξη, κάποια όντα όπως τα μικρόβια, τα έντομα, τα ζώα, ο άνθρωπος, καθώς διευρύνεται και γιγαντώνεται η εξέλιξη, αποκτούν όλο και μεγαλύτερη πνευματική επίγνωση. Καθώς αποκτάται ολοένα και μεγαλύτερη πνευματική επίγνωση αναπόφευκτα, εδώ στην γη καταλήγουμε στον άνθρωπο ως το ον με την μεγαλύτερη δυνατότητα πνευματικής επίγνωσης. Αναπόφευκτα πάλι, υπάρχει μια ολόκληρη ιερή ιεραρχία πνευματικής τροφοδότησης από τα μικρόβια μέχρι τον άνθρωπο και από τον άνθρωπο μέχρι τους πλανήτες και τα αστέρια. Φυσικά κάθε ον με εξαίρεση τις πρωταρχικές αρχέγονες διαφοροποιήσεις εξελίσσεται και αποκτά επίγνωση ως ξεχωριστό είδος. Δεν έχουμε δει για παράδειγμα («τώρα») κάποιο πουλί να μετατρέπεται σε άνθρωπο. Οι όποιες μετατροπές είναι δρομολογημένες σε συνάρτηση πάντα με το περιβάλλον.
Η ζωή λοιπόν διαφοροποιείται, διαφέρει, προσαρμόζεται και αυτό είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό. Πιθανότατα αργότερα, ο εγκέφαλος και η σωματική κατατομή του ανθρώπου να αναπτυχθεί διαφορετικά για να μπορέσει να συλλάβει (ευκολότερα) πολύ ανώτερες μορφές πνευματικής επίγνωσης. Και λέω ευκολότερα γιατί η οντολογική σκέψη είναι το τελευταίο οχυρό που μας απομακρύνει και μας προστατεύει από την πνευματική άβυσσο. Αυτό θα είναι ένα επόμενο Μεταβατικό σενάριο για μας, αλλά για να συμβεί κάτι τέτοιο είναι ευνόητο ότι θα συμβεί με την εκ νέου αλλαγή της βιολογίας μας, όπως άλλωστε συμβαίνει σε όλη την δημιουργία στο κάθε είδος της. Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που υπερβαίνουν τις φυσιολογικές δυνατότητες του σώματος τους, αυτό είναι ευνόητο.
Τι είναι πνεύμα; Όλη αυτή η διαδικασία που περιγράψαμε είναι πνεύμα. Τι παρατηρούμε δηλαδή; ένα πήγαινε και ένα έλα της ενέργειας που περικλείει τα πάντα και περιλαμβάνει τα πάντα, με αρχή και τέλος, χωρίς αρχή και τέλος. Είναι απόλυτα βέβαιο ότι υπάρχουν και εξωγήινες μορφές ζωής ανώτερες από τους ανθρώπους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχει καμία σημασία αν προερχόμαστε από υβρίδια ζώων και εξωγήινων, από κάποιον ανθρωποκεντρικό θεό... ή από την εξέλιξη των ειδών. Διότι τότε θα μπορούσαμε να ρωτήσουμε τους εξωγήινους ποιος τους έφτιαξε ή ποιος έφτιαξε τον θεό που έφτιαξε τους ανθρώπους που του μοιάζουν ή να ισχυριστούμε ότι το μόνο που μετράει είναι ο νόμος του ισχυρού. Αυτά που υπονοούν αυτά τα ερωτήματα απλά προσβάλλουν την νοημοσύνη μας.
Το πρόβλημα δημιουργείται όταν ο καθένας από το δικό του πόστο προσπαθεί να καρπωθεί την δημιουργία ή την εξέλιξη. Όμως η ζωή δεν περιορίζεται στις εκδηλώσεις της, από όπου και αν προέρχεται, αλλά είναι κάτι πολύ πιο σύνθετο, ευρύτερο και πολυπλοκότερο που αδυνατούμε ή προσπαθούμε να αντιληφθούμε. Είναι γνωστός ο «πόλεμος» επιστήμης-θρησκείας. Αυτό συμβαίνει γιατί οι άνθρωποι διαστρεβλώνουν θρησκευτικά και διαστρεβλώνουν επιστημονικά. Και τι εννοείται με αυτό; Μπορείς να βλέπεις τα φαινόμενα αποσπασμένα από τον άνθρωπο, δηλαδή μακριά από την άμεση κατανόηση του εαυτού σου, άρα και των όσων συμβαίνουν γύρω σου, τότε γίνεσαι καταγραφέας και το κέντρο του κόσμου. Μπορείς να βλέπεις τον άνθρωπο αφημένο στο έλεος του θεού, έξω από τα φαινόμενα, εκ των προτέρων να βαραθρώνεις ή να εκβαραθρώνεις τον άνθρωπο, τότε η ταπείνωση γίνεται το μέτρο δικαιολόγησης του εγωισμού, ακόμα και του φανατισμού. Η απάντηση βρίσκεται πέρα από τα θρησκευτικά και επιστημονικά επαγγέλματα, απαραίτητα δε για την εξέλιξη μας, στον βαθμό που είναι και θα είναι κάθε φορά.Η αύξουσα επίγνωση τώρα, είναι μια φυσιολογική παρενέργεια της σάρκας. Τα προβλήματα όμως είναι οξύμωρο ότι αρχίζουν όταν η πνευματοποιημένη ύλη μετατρέπεται σε σάρκα. Αλλά ενώ η μορφοποιημένη ύλη που μορφοποιείται εκ νέου σε σάρκα και τροφοδοτεί, αναγκαστικά δημιουργούνται εμπόδια....
Βλέπουμε όντα στο μικροσκοπικό αλλά και στο ζωικό βασίλειο το ένα να αφαιρεί την ζωή του άλλου. Στην πορεία λοιπόν δημιουργούνται κάποια «κολλήματα», τα «κολλήματα» αυτά για να επιβιώσουν θέλουν ζωή, όσο μικρότερη είναι η πνευματική επίγνωση τόσο μεγαλύτερη είναι και η επιθυμία για αφαίρεση αυτής της ζωής και το αντίθετο. Ο άνθρωπος είναι επίσης ένα «κόλλημα» σε αυτήν την διαδικασία. Πολύ περισσότερο ο άνθρωπος αν και είναι το ον με την μεγαλύτερη επίγνωση στην γη ταυτίζεται με την σάρκα του. Αυτή η λοιπόν η ταύτιση με το σώμα του, παρ' όλο που έχει αναπτυχθεί το διανοητικό του, είναι που δημιουργεί τα τόσα προβλήματα, αφού δεν έχει αφυπνιστεί το διανοητικό του (δεν μιλάμε αποκλειστικά για τον εγκέφαλο, αλλά για την συνολική λειτουργία με την οποία ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται και κυρίως έχει «προκαθοριστεί» άγνωστο πως, να αντιλαμβάνεται). Εύκολα καταλαβαίνουμε τι είναι καλό και κακό.
Όταν ένας άνθρωπος αφαιρεί μια άλλη ανθρώπινη ζωή, επιτελεί μια σατανική πράξη ως προς την πνευματική διαδικασία. Με άλλα λόγια παρεμβαίνει στην πνευματική διαδικασία της ζωής με τον χειρότερο τρόπο. Γιατί; Γιατί χάνει την ενσυναίσθηση της δικής του ανθρώπινης ενσάρκωσης, άρα είναι αδύνατον να σεβαστεί και άλλες μορφές ζωής. Αδυνατεί να αντιληφθεί ότι άνθρωπος σημαίνει πέρασμα από το ατομικό στο όλον σε μια μεταβατική διαδικασία κίνησης. Ωστόσο, ο φόνος ενός ζώου για οποιοδήποτε λόγο αν και απαράδεκτος φαντάζει (φαινομενικά μόνο ή έμμεσα) λιγότερο επιβαρυντικός για τον ίδιο.
Η ίδια η ζωή μας παρέχει την δυνατότητα να αφαιρούμε ζωή καθώς και να τρεφόμαστε από ζωή. Η αφαίρεση ζωής είναι ύμνος προς τον θάνατο και προσβάλει την θειότητα μέσα μας. Αντίθετα ύμνος προς την ζωή είναι να αφήνουμε όσο το δυνατόν μικρότερο αποτύπωμα με αυτό που μας διακρίνει: την Επιλογή. Ο μεγαλύτερος ύμνος ζωής είναι η επιλογή του να κάνουμε το καλό μέσα από την πολλαπλότητα των επιλογών μας.
Αντίστοιχα, πολύ πιο εξελιγμένα πλάσματα προς εμάς μπορούν να είναι είτε διαβολικά είτε αγγελικά, άσχετα/σχετικά αν έχουν τερατώδη ή αγγελική μορφή ανάλογα με το διαστημικό περιβάλλον στο οποίο έχουν «εκκολαφτεί».
Αντιλαμβανόμαστε ότι: η υπέρβαση του καλού και του κακού είναι και αυτή μια Μεταβατική Διαδικασία. Η ενότητα είναι και αυτή μια ήδη υπάρχουσα διαδικασία.Μπορεί η μαϊμού να γίνει άνθρωπος; Για ποιο λόγο; Τι νόημα έχουν τέτοιου είδους ερωτήματα;
Ο άνθρωπος επιβάλλεται να δημιουργεί, γιατί στο επίπεδο του αυτό είναι που τον προάγει και τον αναδεικνύει συμπαντικά και τον θεμελιώνει πανανθρώπινα στον βαθμό που δεν ταυτίζεται, προσκολλάται ή εξαρτάται. Τότε ο άνθρωπος μπορεί να δημιουργεί και να κάνει και το καλό. Μπορεί;