Κατ'
αρχάς αυτή η ερώτηση δεν έχει κανένα
ουσιαστικό αντίκτυπο σε εμάς τους
ανθρώπους και μάλιστα είναι τελείως άνευ
νοήματος. Θα αναδείξω το γιατί.
Η Δημιουργία δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο νόμος της ύλης που εκπορεύεται από το πνεύμα. Είναι ο νόμος της ύλης του πνεύματος. Αλλιώς, είναι ο νόμος της ενέργειας. Το ερώτημα: ποιος κερδίζει; η ύλη ή το πνεύμα; η ύπαρξη ή η ανυπαρξία; είναι τελείως άτοπο. Είναι η ύλη κακή; είναι το πνεύμα που εκπορεύεται από την ύλη κακό; Είναι η δημιουργία που εκπορεύεται από το Αδημιούργητο, το Άκτιστο, κακή; Είναι προφανές πως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Είναι η ενέργεια με την οποία συγκρούονται δύο πλανήτες διαβολική ή αγγελική; Ας το αφήσουμε μετέωρο...
Ας βάλουμε μια τάξη. Τι είναι ύλη; Ύλη είναι το σώμα μας. Ύλη είναι μια πέτρα. Ύλη είναι ένα αστέρι. Τα πάντα, όλη η δημιουργία, από όπου και αν προέρχεται είναι ύλη. Το να ισχυρίζεται λοιπόν κανείς ότι ο άνθρωπος (γιατί το δίλημμα είναι καθαρά ανθρωποκεντρικό) είναι μια διαφορετικού είδους ύλη ή μια διαφορετικού είδους δημιουργία είναι παντελώς ανόητο. Θα πρέπει λοιπόν να ισχύουν διαφορετικοί νόμοι για τον άνθρωπο και διαφορετικοί για όλα τα υπόλοιπα όντα, λες και ο άνθρωπος δεν αποτελεί γέννημα της γης, λες και η γη δεν αποτελεί γέννημα της ίδιας ενέργειας με του ανθρώπου.
Το πνεύμα λοιπόν μετουσιώνεται «τυχαία» σε αστέρι, γη, πέτρα, σάρκα. Όταν μετουσιώνεται σε σάρκα αρχίζει σιγά σιγά να διαφοροποιείται και να αποκτάει επίγνωση της νοημοσύνης του που είναι και η ουσία της συνειδητότητας ή και της συνείδησης ανάλογα. Έχουμε λοιπόν μια «τυχαία» εκδήλωση του πνεύματος προς τα κάτω που ακολουθείται από μια «τυχαία» εκδήλωση προς τα πάνω. Που είναι το καλό και που είναι το κακό;
Τώρα, αυτήν την διαφοροποίηση μπορούμε να την αποκαλέσουμε εξέλιξη. Εξέλιξη δηλαδή είναι η άλλη πλευρά της δημιουργίας. Και αυτό φυσικά δεν ισχύει μόνο για τον άνθρωπο αλλά για τα πάντα. Όλη η δημιουργία είναι σε διαρκή εξέλιξη. Με την εξέλιξη, κάποια όντα όπως τα μικρόβια, τα έντομα, τα ζώα, ο άνθρωπος, καθώς διευρύνεται και γιγαντώνεται η εξέλιξη, αποκτούν όλο και μεγαλύτερη πνευματική επίγνωση. Καθώς αποκτάται ολοένα και μεγαλύτερη πνευματική επίγνωση αναπόφευκτα, εδώ στην γη καταλήγουμε στον άνθρωπο ως το ον με την μεγαλύτερη δυνατότητα πνευματικής επίγνωσης. Αναπόφευκτα πάλι, υπάρχει μια ολόκληρη ιερή ιεραρχία πνευματικής τροφοδότησης από τα μικρόβια μέχρι τον άνθρωπο και από τον άνθρωπο μέχρι τους πλανήτες και τα αστέρια. Φυσικά κάθε ον με εξαίρεση τις πρωταρχικές αρχέγονες διαφοροποιήσεις εξελίσσεται και αποκτά επίγνωση ως ξεχωριστό είδος. Δεν έχουμε δει για παράδειγμα («τώρα») κάποιο πουλί να μετατρέπεται σε άνθρωπο. Οι όποιες μετατροπές είναι δρομολογημένες σε συνάρτηση πάντα με το περιβάλλον.
Η ζωή λοιπόν διαφοροποιείται, διαφέρει, προσαρμόζεται και αυτό είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό. Πιθανότατα αργότερα, ο εγκέφαλος και η σωματική κατατομή του ανθρώπου να αναπτυχθεί διαφορετικά για να μπορέσει να συλλάβει (ευκολότερα) πολύ ανώτερες μορφές πνευματικής επίγνωσης. Και λέω ευκολότερα γιατί η οντολογική σκέψη είναι το τελευταίο οχυρό που μας απομακρύνει και μας προστατεύει από την πνευματική άβυσσο. Αυτό θα είναι ένα επόμενο Μεταβατικό σενάριο για μας, αλλά για να συμβεί κάτι τέτοιο είναι ευνόητο ότι θα συμβεί με την εκ νέου αλλαγή της βιολογίας μας, όπως άλλωστε συμβαίνει σε όλη την δημιουργία στο κάθε είδος της. Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που υπερβαίνουν τις φυσιολογικές δυνατότητες του σώματος τους, αυτό είναι ευνόητο.
Τι είναι πνεύμα; Όλη αυτή η διαδικασία που περιγράψαμε είναι πνεύμα. Τι παρατηρούμε δηλαδή; ένα πήγαινε και ένα έλα της ενέργειας που περικλείει τα πάντα και περιλαμβάνει τα πάντα, με αρχή και τέλος, χωρίς αρχή και τέλος. Είναι απόλυτα βέβαιο ότι υπάρχουν και εξωγήινες μορφές ζωής ανώτερες από τους ανθρώπους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχει καμία σημασία αν προερχόμαστε από υβρίδια ζώων και εξωγήινων, από κάποιον ανθρωποκεντρικό θεό... ή από την εξέλιξη των ειδών. Διότι τότε θα μπορούσαμε να ρωτήσουμε τους εξωγήινους ποιος τους έφτιαξε ή ποιος έφτιαξε τον θεό που έφτιαξε τους ανθρώπους που του μοιάζουν ή να ισχυριστούμε ότι το μόνο που μετράει είναι ο νόμος του ισχυρού. Αυτά που υπονοούν αυτά τα ερωτήματα απλά προσβάλλουν την νοημοσύνη μας.
Το πρόβλημα δημιουργείται όταν ο καθένας από το δικό του πόστο προσπαθεί να καρπωθεί την δημιουργία ή την εξέλιξη. Όμως η ζωή δεν περιορίζεται στις εκδηλώσεις της, από όπου και αν προέρχεται, αλλά είναι κάτι πολύ πιο σύνθετο, ευρύτερο και πολυπλοκότερο που αδυνατούμε ή προσπαθούμε να αντιληφθούμε. Είναι γνωστός ο «πόλεμος» επιστήμης-θρησκείας. Αυτό συμβαίνει γιατί οι άνθρωποι διαστρεβλώνουν θρησκευτικά και διαστρεβλώνουν επιστημονικά. Και τι εννοείται με αυτό; Μπορείς να βλέπεις τα φαινόμενα αποσπασμένα από τον άνθρωπο, δηλαδή μακριά από την άμεση κατανόηση του εαυτού σου, άρα και των όσων συμβαίνουν γύρω σου, τότε γίνεσαι καταγραφέας και το κέντρο του κόσμου. Μπορείς να βλέπεις τον άνθρωπο αφημένο στο έλεος του θεού, έξω από τα φαινόμενα, εκ των προτέρων να βαραθρώνεις ή να εκβαραθρώνεις τον άνθρωπο, τότε η ταπείνωση γίνεται το μέτρο δικαιολόγησης του εγωισμού, ακόμα και του φανατισμού. Η απάντηση βρίσκεται πέρα από τα θρησκευτικά και επιστημονικά επαγγέλματα, απαραίτητα δε για την εξέλιξη μας, στον βαθμό που είναι και θα είναι κάθε φορά.Η αύξουσα επίγνωση τώρα, είναι μια φυσιολογική παρενέργεια της σάρκας. Τα προβλήματα όμως είναι οξύμωρο ότι αρχίζουν όταν η πνευματοποιημένη ύλη μετατρέπεται σε σάρκα. Αλλά ενώ η μορφοποιημένη ύλη που μορφοποιείται εκ νέου σε σάρκα και τροφοδοτεί, αναγκαστικά δημιουργούνται εμπόδια....
Βλέπουμε όντα στο μικροσκοπικό αλλά και στο ζωικό βασίλειο το ένα να αφαιρεί την ζωή του άλλου. Στην πορεία λοιπόν δημιουργούνται κάποια «κολλήματα», τα «κολλήματα» αυτά για να επιβιώσουν θέλουν ζωή, όσο μικρότερη είναι η πνευματική επίγνωση τόσο μεγαλύτερη είναι και η επιθυμία για αφαίρεση αυτής της ζωής και το αντίθετο. Ο άνθρωπος είναι επίσης ένα «κόλλημα» σε αυτήν την διαδικασία. Πολύ περισσότερο ο άνθρωπος αν και είναι το ον με την μεγαλύτερη επίγνωση στην γη ταυτίζεται με την σάρκα του. Αυτή η λοιπόν η ταύτιση με το σώμα του, παρ' όλο που έχει αναπτυχθεί το διανοητικό του, είναι που δημιουργεί τα τόσα προβλήματα, αφού δεν έχει αφυπνιστεί το διανοητικό του (δεν μιλάμε αποκλειστικά για τον εγκέφαλο, αλλά για την συνολική λειτουργία με την οποία ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται και κυρίως έχει «προκαθοριστεί» άγνωστο πως, να αντιλαμβάνεται). Εύκολα καταλαβαίνουμε τι είναι καλό και κακό.
Όταν ένας άνθρωπος αφαιρεί μια άλλη ανθρώπινη ζωή, επιτελεί μια σατανική πράξη ως προς την πνευματική διαδικασία. Με άλλα λόγια παρεμβαίνει στην πνευματική διαδικασία της ζωής με τον χειρότερο τρόπο. Γιατί; Γιατί χάνει την ενσυναίσθηση της δικής του ανθρώπινης ενσάρκωσης, άρα είναι αδύνατον να σεβαστεί και άλλες μορφές ζωής. Αδυνατεί να αντιληφθεί ότι άνθρωπος σημαίνει πέρασμα από το ατομικό στο όλον σε μια μεταβατική διαδικασία κίνησης. Ωστόσο, ο φόνος ενός ζώου για οποιοδήποτε λόγο αν και απαράδεκτος φαντάζει (φαινομενικά μόνο ή έμμεσα) λιγότερο επιβαρυντικός για τον ίδιο.
Η ίδια η ζωή μας παρέχει την δυνατότητα να αφαιρούμε ζωή καθώς και να τρεφόμαστε από ζωή. Η αφαίρεση ζωής είναι ύμνος προς τον θάνατο και προσβάλει την θειότητα μέσα μας. Αντίθετα ύμνος προς την ζωή είναι να αφήνουμε όσο το δυνατόν μικρότερο αποτύπωμα με αυτό που μας διακρίνει: την Επιλογή. Ο μεγαλύτερος ύμνος ζωής είναι η επιλογή του να κάνουμε το καλό μέσα από την πολλαπλότητα των επιλογών μας.
Αντίστοιχα, πολύ πιο εξελιγμένα πλάσματα προς εμάς μπορούν να είναι είτε διαβολικά είτε αγγελικά, άσχετα/σχετικά αν έχουν τερατώδη ή αγγελική μορφή ανάλογα με το διαστημικό περιβάλλον στο οποίο έχουν «εκκολαφτεί».
Αντιλαμβανόμαστε ότι: η υπέρβαση του καλού και του κακού είναι και αυτή μια Μεταβατική Διαδικασία. Η ενότητα είναι και αυτή μια ήδη υπάρχουσα διαδικασία.Μπορεί η μαϊμού να γίνει άνθρωπος; Για ποιο λόγο; Τι νόημα έχουν τέτοιου είδους ερωτήματα;
Ο άνθρωπος επιβάλλεται να δημιουργεί, γιατί στο επίπεδο του αυτό είναι που τον προάγει και τον αναδεικνύει συμπαντικά και τον θεμελιώνει πανανθρώπινα στον βαθμό που δεν ταυτίζεται, προσκολλάται ή εξαρτάται. Τότε ο άνθρωπος μπορεί να δημιουργεί και να κάνει και το καλό. Μπορεί;
Η Δημιουργία δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο νόμος της ύλης που εκπορεύεται από το πνεύμα. Είναι ο νόμος της ύλης του πνεύματος. Αλλιώς, είναι ο νόμος της ενέργειας. Το ερώτημα: ποιος κερδίζει; η ύλη ή το πνεύμα; η ύπαρξη ή η ανυπαρξία; είναι τελείως άτοπο. Είναι η ύλη κακή; είναι το πνεύμα που εκπορεύεται από την ύλη κακό; Είναι η δημιουργία που εκπορεύεται από το Αδημιούργητο, το Άκτιστο, κακή; Είναι προφανές πως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Είναι η ενέργεια με την οποία συγκρούονται δύο πλανήτες διαβολική ή αγγελική; Ας το αφήσουμε μετέωρο...
Ας βάλουμε μια τάξη. Τι είναι ύλη; Ύλη είναι το σώμα μας. Ύλη είναι μια πέτρα. Ύλη είναι ένα αστέρι. Τα πάντα, όλη η δημιουργία, από όπου και αν προέρχεται είναι ύλη. Το να ισχυρίζεται λοιπόν κανείς ότι ο άνθρωπος (γιατί το δίλημμα είναι καθαρά ανθρωποκεντρικό) είναι μια διαφορετικού είδους ύλη ή μια διαφορετικού είδους δημιουργία είναι παντελώς ανόητο. Θα πρέπει λοιπόν να ισχύουν διαφορετικοί νόμοι για τον άνθρωπο και διαφορετικοί για όλα τα υπόλοιπα όντα, λες και ο άνθρωπος δεν αποτελεί γέννημα της γης, λες και η γη δεν αποτελεί γέννημα της ίδιας ενέργειας με του ανθρώπου.
Το πνεύμα λοιπόν μετουσιώνεται «τυχαία» σε αστέρι, γη, πέτρα, σάρκα. Όταν μετουσιώνεται σε σάρκα αρχίζει σιγά σιγά να διαφοροποιείται και να αποκτάει επίγνωση της νοημοσύνης του που είναι και η ουσία της συνειδητότητας ή και της συνείδησης ανάλογα. Έχουμε λοιπόν μια «τυχαία» εκδήλωση του πνεύματος προς τα κάτω που ακολουθείται από μια «τυχαία» εκδήλωση προς τα πάνω. Που είναι το καλό και που είναι το κακό;
Τώρα, αυτήν την διαφοροποίηση μπορούμε να την αποκαλέσουμε εξέλιξη. Εξέλιξη δηλαδή είναι η άλλη πλευρά της δημιουργίας. Και αυτό φυσικά δεν ισχύει μόνο για τον άνθρωπο αλλά για τα πάντα. Όλη η δημιουργία είναι σε διαρκή εξέλιξη. Με την εξέλιξη, κάποια όντα όπως τα μικρόβια, τα έντομα, τα ζώα, ο άνθρωπος, καθώς διευρύνεται και γιγαντώνεται η εξέλιξη, αποκτούν όλο και μεγαλύτερη πνευματική επίγνωση. Καθώς αποκτάται ολοένα και μεγαλύτερη πνευματική επίγνωση αναπόφευκτα, εδώ στην γη καταλήγουμε στον άνθρωπο ως το ον με την μεγαλύτερη δυνατότητα πνευματικής επίγνωσης. Αναπόφευκτα πάλι, υπάρχει μια ολόκληρη ιερή ιεραρχία πνευματικής τροφοδότησης από τα μικρόβια μέχρι τον άνθρωπο και από τον άνθρωπο μέχρι τους πλανήτες και τα αστέρια. Φυσικά κάθε ον με εξαίρεση τις πρωταρχικές αρχέγονες διαφοροποιήσεις εξελίσσεται και αποκτά επίγνωση ως ξεχωριστό είδος. Δεν έχουμε δει για παράδειγμα («τώρα») κάποιο πουλί να μετατρέπεται σε άνθρωπο. Οι όποιες μετατροπές είναι δρομολογημένες σε συνάρτηση πάντα με το περιβάλλον.
Η ζωή λοιπόν διαφοροποιείται, διαφέρει, προσαρμόζεται και αυτό είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό. Πιθανότατα αργότερα, ο εγκέφαλος και η σωματική κατατομή του ανθρώπου να αναπτυχθεί διαφορετικά για να μπορέσει να συλλάβει (ευκολότερα) πολύ ανώτερες μορφές πνευματικής επίγνωσης. Και λέω ευκολότερα γιατί η οντολογική σκέψη είναι το τελευταίο οχυρό που μας απομακρύνει και μας προστατεύει από την πνευματική άβυσσο. Αυτό θα είναι ένα επόμενο Μεταβατικό σενάριο για μας, αλλά για να συμβεί κάτι τέτοιο είναι ευνόητο ότι θα συμβεί με την εκ νέου αλλαγή της βιολογίας μας, όπως άλλωστε συμβαίνει σε όλη την δημιουργία στο κάθε είδος της. Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που υπερβαίνουν τις φυσιολογικές δυνατότητες του σώματος τους, αυτό είναι ευνόητο.
Τι είναι πνεύμα; Όλη αυτή η διαδικασία που περιγράψαμε είναι πνεύμα. Τι παρατηρούμε δηλαδή; ένα πήγαινε και ένα έλα της ενέργειας που περικλείει τα πάντα και περιλαμβάνει τα πάντα, με αρχή και τέλος, χωρίς αρχή και τέλος. Είναι απόλυτα βέβαιο ότι υπάρχουν και εξωγήινες μορφές ζωής ανώτερες από τους ανθρώπους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχει καμία σημασία αν προερχόμαστε από υβρίδια ζώων και εξωγήινων, από κάποιον ανθρωποκεντρικό θεό... ή από την εξέλιξη των ειδών. Διότι τότε θα μπορούσαμε να ρωτήσουμε τους εξωγήινους ποιος τους έφτιαξε ή ποιος έφτιαξε τον θεό που έφτιαξε τους ανθρώπους που του μοιάζουν ή να ισχυριστούμε ότι το μόνο που μετράει είναι ο νόμος του ισχυρού. Αυτά που υπονοούν αυτά τα ερωτήματα απλά προσβάλλουν την νοημοσύνη μας.
Το πρόβλημα δημιουργείται όταν ο καθένας από το δικό του πόστο προσπαθεί να καρπωθεί την δημιουργία ή την εξέλιξη. Όμως η ζωή δεν περιορίζεται στις εκδηλώσεις της, από όπου και αν προέρχεται, αλλά είναι κάτι πολύ πιο σύνθετο, ευρύτερο και πολυπλοκότερο που αδυνατούμε ή προσπαθούμε να αντιληφθούμε. Είναι γνωστός ο «πόλεμος» επιστήμης-θρησκείας. Αυτό συμβαίνει γιατί οι άνθρωποι διαστρεβλώνουν θρησκευτικά και διαστρεβλώνουν επιστημονικά. Και τι εννοείται με αυτό; Μπορείς να βλέπεις τα φαινόμενα αποσπασμένα από τον άνθρωπο, δηλαδή μακριά από την άμεση κατανόηση του εαυτού σου, άρα και των όσων συμβαίνουν γύρω σου, τότε γίνεσαι καταγραφέας και το κέντρο του κόσμου. Μπορείς να βλέπεις τον άνθρωπο αφημένο στο έλεος του θεού, έξω από τα φαινόμενα, εκ των προτέρων να βαραθρώνεις ή να εκβαραθρώνεις τον άνθρωπο, τότε η ταπείνωση γίνεται το μέτρο δικαιολόγησης του εγωισμού, ακόμα και του φανατισμού. Η απάντηση βρίσκεται πέρα από τα θρησκευτικά και επιστημονικά επαγγέλματα, απαραίτητα δε για την εξέλιξη μας, στον βαθμό που είναι και θα είναι κάθε φορά.Η αύξουσα επίγνωση τώρα, είναι μια φυσιολογική παρενέργεια της σάρκας. Τα προβλήματα όμως είναι οξύμωρο ότι αρχίζουν όταν η πνευματοποιημένη ύλη μετατρέπεται σε σάρκα. Αλλά ενώ η μορφοποιημένη ύλη που μορφοποιείται εκ νέου σε σάρκα και τροφοδοτεί, αναγκαστικά δημιουργούνται εμπόδια....
Βλέπουμε όντα στο μικροσκοπικό αλλά και στο ζωικό βασίλειο το ένα να αφαιρεί την ζωή του άλλου. Στην πορεία λοιπόν δημιουργούνται κάποια «κολλήματα», τα «κολλήματα» αυτά για να επιβιώσουν θέλουν ζωή, όσο μικρότερη είναι η πνευματική επίγνωση τόσο μεγαλύτερη είναι και η επιθυμία για αφαίρεση αυτής της ζωής και το αντίθετο. Ο άνθρωπος είναι επίσης ένα «κόλλημα» σε αυτήν την διαδικασία. Πολύ περισσότερο ο άνθρωπος αν και είναι το ον με την μεγαλύτερη επίγνωση στην γη ταυτίζεται με την σάρκα του. Αυτή η λοιπόν η ταύτιση με το σώμα του, παρ' όλο που έχει αναπτυχθεί το διανοητικό του, είναι που δημιουργεί τα τόσα προβλήματα, αφού δεν έχει αφυπνιστεί το διανοητικό του (δεν μιλάμε αποκλειστικά για τον εγκέφαλο, αλλά για την συνολική λειτουργία με την οποία ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται και κυρίως έχει «προκαθοριστεί» άγνωστο πως, να αντιλαμβάνεται). Εύκολα καταλαβαίνουμε τι είναι καλό και κακό.
Όταν ένας άνθρωπος αφαιρεί μια άλλη ανθρώπινη ζωή, επιτελεί μια σατανική πράξη ως προς την πνευματική διαδικασία. Με άλλα λόγια παρεμβαίνει στην πνευματική διαδικασία της ζωής με τον χειρότερο τρόπο. Γιατί; Γιατί χάνει την ενσυναίσθηση της δικής του ανθρώπινης ενσάρκωσης, άρα είναι αδύνατον να σεβαστεί και άλλες μορφές ζωής. Αδυνατεί να αντιληφθεί ότι άνθρωπος σημαίνει πέρασμα από το ατομικό στο όλον σε μια μεταβατική διαδικασία κίνησης. Ωστόσο, ο φόνος ενός ζώου για οποιοδήποτε λόγο αν και απαράδεκτος φαντάζει (φαινομενικά μόνο ή έμμεσα) λιγότερο επιβαρυντικός για τον ίδιο.
Η ίδια η ζωή μας παρέχει την δυνατότητα να αφαιρούμε ζωή καθώς και να τρεφόμαστε από ζωή. Η αφαίρεση ζωής είναι ύμνος προς τον θάνατο και προσβάλει την θειότητα μέσα μας. Αντίθετα ύμνος προς την ζωή είναι να αφήνουμε όσο το δυνατόν μικρότερο αποτύπωμα με αυτό που μας διακρίνει: την Επιλογή. Ο μεγαλύτερος ύμνος ζωής είναι η επιλογή του να κάνουμε το καλό μέσα από την πολλαπλότητα των επιλογών μας.
Αντίστοιχα, πολύ πιο εξελιγμένα πλάσματα προς εμάς μπορούν να είναι είτε διαβολικά είτε αγγελικά, άσχετα/σχετικά αν έχουν τερατώδη ή αγγελική μορφή ανάλογα με το διαστημικό περιβάλλον στο οποίο έχουν «εκκολαφτεί».
Αντιλαμβανόμαστε ότι: η υπέρβαση του καλού και του κακού είναι και αυτή μια Μεταβατική Διαδικασία. Η ενότητα είναι και αυτή μια ήδη υπάρχουσα διαδικασία.Μπορεί η μαϊμού να γίνει άνθρωπος; Για ποιο λόγο; Τι νόημα έχουν τέτοιου είδους ερωτήματα;
Ο άνθρωπος επιβάλλεται να δημιουργεί, γιατί στο επίπεδο του αυτό είναι που τον προάγει και τον αναδεικνύει συμπαντικά και τον θεμελιώνει πανανθρώπινα στον βαθμό που δεν ταυτίζεται, προσκολλάται ή εξαρτάται. Τότε ο άνθρωπος μπορεί να δημιουργεί και να κάνει και το καλό. Μπορεί;
