Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2015

(Χ) ΚΛΟΝΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΔΕΑ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΗΣ

Ο άνθρωπος και δη ο σύγχρονος άνθρωπος θεωρεί/στοχάζεται/πράττει με βάση μια ιδέα που εμποτίζεται στον νου του από την στιγμή της γέννησης του μέχρι την πλήρη του οντογέννεση αλλά και μέχρι το τέλος της ζωής του. Και η ιδέα αυτή είναι η ιδέα της εξέλιξης. Το αν αυτή η εξέλιξη είναι εσωτερική ή εξωτερική δεν μας ενδιαφέρει εδώ. Μιλάμε για την ολική ιδέα της εξέλιξης όπως ιδιοποιείται από τον άνθρωπο. Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος μεγαλώνοντας αρχίζει να δραστηριοποιείται σε μία κοινωνία, σε μία οικογένεια, ως αυτόνομη προσωπικότητα στην προσωπική και διαπροσωπική του ζωή. Επειδή οι κοινωνίες είναι οργανωτικά/ομαδικά/ατομικά ανώριμες όπως και πολλές οικογένειες, το άτομο αρχίζει να αντιλαμβάνεται την δραστηριότητα ως επιτακτικό μέσο για την εξέλιξη του. Άρα οι δραστηριότητες γίνονται για το άτομο η αντικειμενοποίηση του υποκειμένου της εξέλιξης.
Πλέον ο άνθρωπος αρχίζει να προσδίδει στον υλικό κόσμο ιδιότητες προσώπου. Επόμενο είναι να προσωποποιεί καταστάσεις στο υποκείμενο με το οποίο συνδέεται άμεσα, τον άνθρωπο, και να διεισδύει στην εγωκεντρική σφαίρα της χωριστικότητας από την μια μεριά και της απαξίωσης από την άλλη.
Δεν εξελίσσονται όμως όλοι οι άνθρωποι ή δεν εξελίσσονται όλοι το ίδιο. Αλλά καταπιέζουν χωρίς να απεκδύονται αυτό με το οποίο έχουν γαλουχηθεί, δηλαδή την ιδέα της εξέλιξης.
Ξαφνικά ως λυτρωτικά σημεία αναφοράς, ως αντίδοτα, αναδεικνύονται το παιχνίδι και ο έρωτας/σεξ και έτσι καταλαμβάνουν την θέση του ασήμαντου μείζονος στις ζωές μας – μια δραστηριότητα έξω από τις δραστηριότητες.
Σε κάθε περίπτωση ο άνθρωπος χρησιμοποιεί την διάνοια του για να επιβιώσει όχι από την φύση αλλά από τον άνθρωπο και τον εαυτό του. Και αυτό το ονομάζουμε «εξέλιξη».